Hoe ik Ademcoach werd

Een waslijst aan klachten

Een aantal jaar geleden voelde ik me fysiek compleet uitgeput. Mijn spieren verzuurden bij de minste inspanning, ik was constant moe en halverwege de trap moest ik zitten en uithijgen. Ik had geen energie en kon niet meer doen wat ik wilde. Hoewel ik al jarenlang yoga beoefende en wist hoe belangrijk ademhaling is, stond ik er op dat moment niet bij stil dat dáár misschien het probleem lag.

Artsen vonden niets – mijn hart, mijn bloed, mijn longen; alles was ‘prima’. Maar ik voelde me allesbehalve prima. Ik lag vaak op de bank en voelde doodmoe en onbegrepen. In een soort mengeling van wanhoop en leegte maakte ik een bucketlist. Bovenaan: een yogaopleiding volgen. Daarna: Lapland zien. En als derde: mijn huis opruimen. Want ja, ik wilde iets nuttigs doen. En zittend op een stoel een kast opruimen: dat kon ik nog wel.

Tijdens dat opruimen vond ik achterin de kast het boek “Verademing” van Koen de Jong en Bram Bakker. Meteen dacht ik: zou mijn ademhaling verantwoordelijk kunnen zijn voor al die klachten? Ik besloot het uit te proberen. Heel simpel: vaker door mijn neus ademen en mijn uitademing verlengen. Dat deed ik tijdens het wandelen, meerdere keren per dag. Binnen een week merkte ik verschil. Na drie weken was ik weer de oude – vol energie, zonder klachten. Het leek bijna te eenvoudig om waar te zijn.

Ik heb zelf moeten uitzoeken hoe dit kon, want er was geen medicus die me het antwoord kon geven. (de meeste artsen leren niets over de ademhaling) Ik heb door zelfstudie en logisch nadenken geconstateerd: ik was chronisch aan het hyperventileren. Niet met paniekaanvallen of papieren zakjes. Nee, ik ademde gewoon te veel en te vaak. ‘Overademen’ heet dat, of ‘disfunctioneel ademen’. En ja, dat kan een waslijst aan klachten geven.

Het monster in de bek kijken

Ik las en bestudeerde alles wat ik kon vinden. Ik wilde mensen hiermee helpen, het kon niet zo zijn dat ik de enige was. Ik meldde me bij de de ademcoach opleiding van Mr. Breath. En daar deed ik voor het eerst verbonden ademwerk. Ik wist niet wat me overkwam! Het was intens, rauw, oer, heftig, raak. Bij elke ademsessie die ik deed kwam ik oog in oog met hardnekkige overtuigingen in mij. Met het monster dat mij de adem benam. Overtuigingen die mij beklemden, patronen die me belemmerden om vrij te leven, mezelf te zijn. Diepe angst om tekort te schieten, niet goed genoeg te zijn. En dat besef, daar kon geen therapie tegen op, want langzaam, sessie na sessie, voelde ik me lichter. En ik voelde me meer en meer mezelf. Ineens was er een dag waarop ik merkte dat ik niet meer altijd meer met mijn ademhaling bezig te zijn, het ging vanzelf, vrij en licht. Ik zat goed in mijn vel.

En nu ben ik 5 jaar verder. Ik had nooit gedacht dat ik dit pad zou bewandelen. Mijn achtergrond ligt in de theaterwereld. Ik schreef scenario’s voor Sesamstraat en het Sinterklaasjournaal, speelde toneel, en schreef boeken. Creatief werk, maar ook stressvol. Ben ik wel goed/mooi/ leuk/ slank genoeg? Die stress negeerde ik jarenlang – net als de chronische pijnklachten die erbij hoorden. Burn-outs, hyperventilatie, fysieke pijn: het waren signalen. Pas toen mijn lijf letterlijk ‘stop’ zei, kon ik niet anders dan luisteren. De adem hielp me om uit mijn hoofd en in mijn lichaam te zakken. Om eindelijk te voelen wat ik nodig had. En dat was: een werkplek met minder stress. Niet zoveel oordelen over mezelf. Proberen te houden van mezelf zoals ik was.

Geen klachten meer

In de yogaopleiding die ik uiteindelijk wél ging doen, vielen puzzelstukjes op hun plek. Ik ontdekte dat alles wat ik in het theater deed – voor een groep staan, verhalen vertellen, mensen raken – ook in yoga en ademwerk kon. Maar nu zonder de druk, zonder de rol. Gewoon als mezelf.
En juist die gevoeligheid, die ik eerder probeerde te verbergen, is nu mijn kracht. Als ademcoach kan ik daarmee mensen helpen. Sinds ik met ademwerk ben begonnen, zijn mijn klachten verdwenen. De pijn in mijn nek, schouders, rug, hoofd, arm– weg. Mijn ademhaling is mijn kompas geworden. Als ik te snel ga, hoor ik het aan mijn adem. Als ik iets onderdruk, voel ik het in mijn keel. Mijn lichaam communiceert helder – en ik luister.

Ademwerk heeft me niet alleen fysiek geheeld, het heeft me ook teruggebracht bij mezelf. Bij mijn intuïtie, mijn zachtheid, mijn waarheid.

Er was nog iets te leren: zelfliefde

Zelfliefde? Blèh. ‘Zelfliefde’, dat woord wordt in de yogascene veelvuldig gebruikt, maar het zei me niets. Maar toen werd ik serieus ziek, als in: ‘kankerziek.’ Meteen voelde ik: en wat probeert deze ziekte me te vertellen? Waarom gebeurt dit? Het antwoord: beter voor jezelf zorgen. Dat was niet moeilijk, want ik móest wel voor mezelf zorgen, ik kon er even niet voor anderen zijn. De ziekte is transformerend geweest. Het leerde me iets wat ik niet kon: lief zijn voor mezelf. Ja, nu weet ik wat dat is, zelfliefde.

Mijn ademritueel en mijn ademsessies

Elke ochtend begin ik met de Epiphora Methode. Het is een vaste routine geworden, net als mijn kopje koffie voor het keukenraam. Door de dag heen ‘speel’ ik met mijn adem. Als ik fiets of wandel, tel ik mijn ademhalingen, verleng ik mijn uitademing of pauzeer ik even. Het is een soort ademgymnastiek geworden – speels en fijn.
’s Avonds doe ik opnieuw de Epiphora Methode, dan een paar keer verbonden ademen, en dan val ik als een blok in slaap.

Ik heb de afgelopen jaren veel sessies gedaan dat doe ik nog, want telkens valt er weer iets op zijn plek of komt er een onverwacht inzicht. Ik heb vanalles voorbij ‘zien’ komen: beelden van dingen die gebeurd waren die ik in een ander perspectief kon zien. Diepe dankbaarheid ervaren. En dat heeft mijn houding naar de wereld en naar sommige mensen veranderd. Het heeft me in bepaalde stukken rust gegeven. Ik zag ook onverwachte beelden die mij een nieuwe kijk op een probleem gaven. Waardoor het geen probleem meer was. Er waren dingen die ik wel wist van mezelf, maar ik voelde het niet. Ik bleef in dezelfde groeven vervallen, omdat het patroon zo ingesleten was. Er waren sessies waarin ik zooooooblij was dat ik leefde. En er waren sessie met onverwacht verdriet, waarvan ik niet wist dat het in me huisde. Ook mijn ziekte en de spanning die dat met zich meebracht: ik heb daar over gepraat en geschreven, maar het ademen leerde me pas echt te ervaren hoe het VOELDE. Steeds blijft het me verrassen wat het me brengt.

Herkenbaar?

Herken je iets uit mijn verhaal? Misschien is ademcoaching of ademwerk iets voor jou. Het is belangrijk dat je een klik voelt met je ademcoach. Het gaat over jou – en dat verdient zorg en aandacht. Op de site van de breathworkmovement staan heel veel ademcoaches. Het interview met mij staat er ook en is opgenomen in het boek ‘Jouw adem, jouw medicijn’, van Nikki van der Velden.